15 07 08 - 19:06
Hoofdstuk negen: vakantie
Vijf uur opstaan is *best* vroeg. Het is lichtelijk funest voor je sociale leven, maar ja, je moet iets overhebben voor je radiocarrière. Echt erg vind ik het niet – het voordeel van als eerste opstaan
en vervolgens het hele eiland wakker maken, is dat je ’s middags ook lekker vroeg van je werk mag aftaaien. En omdat het dan nog overdag is, je ook nog echt dingen kunt doen. Dus toen ik even twee vriendjes op bezoek had, was het best leuk dat ik overdag niet de hele dag aan de bak hoefde. Kon ik mooi ’s middags mijn toeristenjasje aantrekken.
Maar werken én oppertoerist spelen, dat is pas echt dodelijk, dus na vertrek van de vriendjes was ik wel toe aan zelf ook eventjes hele dagen vakantie vieren. En even van het eiland af, dat draagt wel bij aan zowel vakantiegevoel als –vreugde. In het oorspronkelijke plan wilde ik naar Venezuela, maar dat was financieel niet heel haalbaar, plus dat ik maar vier dagen vrij had. Dus werd het buureiland Bonaire.
De zee is er ook blauw, net als de lucht, en de zon schijnt er net zo hard als op Curacao. Alleen is het kleiner (en stoplichtloos!) en zijn de mensen vriendelijker.
We hoefden bij de verhuurmeneer maar een heel klein beetje te liegen over ervaring op tweewielers om een scooter mee te krijgen, waarna we het hele eiland over zijn gecrosst. Het fijne van zo’n klein eiland is dat je dat ook gewoon redt in een dagje, zelfs als het ding na een kodakmomentje niet meer wenst te starten.
Mocht dat de pret drukken? Natuurlijk niet. We hadden tenslotte vakantie. Zo, nu alleen nog wat ansichtkaart-kiekjes en de belofte dat ik volgende keer weer een tekstueel hoogstandje aflever. Nu nog even niet, want in mn hoofd is het nog vakantie.
Ayo!
Reacties:
Wat is dàt een lief eiland, hè!
Linda - 18 07 08 - 15:08