01 08 08 - 16:56
Hoofdstuk elf: laatste dagje aka de anti-stagiair
Ik ben eigenlijk helemaal niet geschikt voor een leven als stagiair. Ik zie mezelf meestal ook gewoon als medewerker, niet als stagiair. Dat kon ook altijd, omdat ik gewend ben
vrij snel vrij veel verantwoordelijkheden te krijgen. En de meeste stagiaires – no offence en ongetwijfeld uitzonderingen daargelaten – kunnen gewoon niet zo veel. Veel stageplekken helpen daar niet in, want die geven stagiairs ook alleen rotklusjes. Wat dodelijk is voor de motivatie en vervolgens lijkt het weer of ze niet willen, niet kunnen of allebei. Ik heb hier voor verschillende mensen ingevallen, en volgens mij was ik wel een volwaardige vervanger. In de uren dat ik een show presenteer of bezig ben met het nieuws, de website of met doorstarten, vermaak ik me uitstekend.
Maar dan de daluren. Daarin word ik gek. Bijvoorbeeld als ik niks te doen heb en toch moet blijven. Voor het geval er iemand belt, want het staat wel leuk als er iemand opneemt die dan de secretaresse uit kan houden. Of als mijn, uit mezelf, versgemaakte afwasrooster van de muur woord gescheurd door een sikkeneurige collega omdat er mensen op staan die een weekje op vakantie zijn. Of als niemand de moeite neemt te reageren op de platen die ik suggesteer voor de playlist. En die vervolgens wel 3fm megahit of 538 alarmschijf worden, dus volgens mij heb ik er toch wel een oor voor.
Ik weet dat ik stagiair ben en ik wil ook heel graag leren. Maar als een collega me zegt dat ik alles op zijn manier moet doen, en, als ik dat dan doe, hij de manier waarop het volgens hem moet 180 graden draait, verliest hij in mijn ogen zijn geloofwaardigheid helemaal. In dat geval weet ik alles beter - mijn zwakke plek, ik weet het. En als hij ook alles beter weet, kun je best een klein creatief meningsverschil, zoals dat zo mooi heet, krijgen.Vandaag is mijn laatste dag. Ik heb mezelf hier drie maanden uit de naad gewerkt voor drie gulden (gulden hè, niet euro) per uur.
De goede, drukke, leuke dagen hebben - gelukkig – de overhand gehad de afghelopen periode. Maar deze laatste dag is een rare. Het was me al opgevallen dat Dolfijn geen bedrijf van de afscheidsfeestjes is. Er zijn twee mensen vertrokken tijdens mijn periode hier en de ene heeft niets in de trant van een afscheidsfeestje gehad en de ander heeft zijn eigen vertrekfestijn gepland. Ik dacht me bij die tweede aan te sluiten en zelf iets te regelen. Omdat er nog een tijdelijke kracht vandaag zijn laatste dag viert, heb ik hem voorgesteld even wat te gaan eten met iedereen die daar zin in heeft. Antwoord van zijn kant: ik ga al met twee collega’s, want die ken ik al heel lang. Punt. Ja, en dan ben ik weer niets meer dan maar de stagiair, en daarvoor hoef je natuurlijk geen afsluitend iets te doen. Kijk, dáárom haat ik het nou om stagiair te zijn.
Dan, onder het motto beter laat dan nooit, dit nog: plaatjes van alles in, op, onder, achter, rond en bij mijn woon- en werkomgeving hier.
A: Mijn huis
Mijn straat, mijn huis van buiten, met daarna drie plaatjes van mijn kamer. Badkamer, keuken en sm-kelder (waar UB40 woont) zal ik jullie besparen. Iedereen die ooit in een studentenhuis is geweest, kan zich er toch wel een levendige voorstelling van maken.
B: Mijn vervoermiddel
Je kunt veel over mijn auto zeggen: geen alarmlichten, geen gordels, geen ramen en dus ook geen toeter, maar hij is me toch handig om odd shaped luggage mee te vervoeren!
C: Mijn werkplek
Hoewel het bovenstaande stuk misschien anders doet vermoeden, nogmaals: de meeste dagen heb ik me uitstekend vermaakt. En dat was dan hier:
Reacties:
Wat een droppie ben jij zeg, dat Fredje Bobbie mee mocht naar Cura :D
Jolande - 02 08 08 - 13:56
Oh, en the real Mister Incredible, heeft die zich nou verhangen aan de lamp? Die andere niet hoop ik ;)
Jolande - 02 08 08 - 13:57
Ah ja, bedankt. Ik was vergeten hoe KUT het soms kan zijn om een stagair te zijn. Veel te herkenbaar. Balen…
En nu ga ik ECHT echt ECHT wat doen aan school!
Saskia (URL) - 22 10 08 - 03:15