11 08 08 - 21:43
Hoofdstuk twaalf: Terug - en al bijna weer foetsie
Ach ja, zó zag Nederland eruit. Ik ben een beetje verantilliaanst, lijkt het wel. Bij de supermarkt blijf ik vrolijk wachten tot iemand
mijn boodschappen voor me begint in te pakken, op straat wens ik iedereen bon dia of tardi of nochi en hoewel het keihard regent, weiger ik iets anders aan mijn voeten te doen dan teenslippers. Bij de C-mille beginnen de mensen achter me te schelden dat ik de rij ophoud, iedereen die me passeert kijkt me aan of ik gek ben, uit een Drents gehucht kom of misschien wel allebei en mijn voeten zijn constant koud en nat. En ik vind het allemaal hopi bon.
Ik vroeg me wel al af hoe lang ik in dit land kon zijn zonder het te vervloeken. Antwoord: vier dagen. De eerste drie ging het prima - hoewel het hier godsgruwelijk koud is, kon ik me vermaken met wat mensen die ik drie tot vier maanden niet meer had gezien, douchte ik met warm water en mocht ik in mijn eigen bed slapen. De vierde dag ging ik oudhollandsch fietsen. Met de fietspomp achterop, want eigenlijk was mijn band lek. Op een stukje van vijf kilometer heb ik tien keer moeten stoppen om mijn band op te pompen. Vooruit, negen keer, daarna heb ik het laatste stuk gelopen. Maar op een winderige hoek met je ene hand je fiets vasthouden en met de andere verse lucht in je band krijgen, da’s nog niet makkelijk. Dus heb ik heel hard gevloekt op dit vermaledijde land. In alle talen die ik maar kon bedenken.
Vandaag heb ik nog harder gevloekt. Op dag vijf, de dag nadat mijn lekke voorband is geplakt, is mijn achterband lek. Konjo en Punani.
Wat een fijne gedachte dat ik hier niet hoef te blijven. Goed, mijn stay is langer dan vier dagen, maar dan hoef ik hier ook een hele tijd niet te zijn. Voor wie het nog niet had meegekregen: ik ben mijn spreekwoordelijke biezen aan het pakken voor een tweejarig verblijf in Zweden. De universiteit van Örebro gaat mijn kennis van de journalistiek nog wat breder en/of dieper maken.
Ja kniesoortjes, in Zweden is het ook koud en stormerig en de fiets is ook daar vervoermiddel nummer één. Maar het pluspunt: dan leer ik wel nóg een taal om in te vloeken.
Reacties:
Ellen! Gevonden!
Drie maanden lang naar hét weblog gezocht van Ellen Waaijer over Curacao en haar belevenissen bij Dolfijn FM. Eindelijk gevonden! Leuke verhalen joh, wat een eiland hè! Maar nu alweer naar Zweden… jij blijft maar doorgaan… Succes daar! Uw ex 24klasgenoot Anton
anton - 14 08 08 - 13:12
Heerlijk, lekker helemaal losgaan met Nederlandse vloeken. En niemand die boos op je wordt! Mijn favoriete Frans Canadeese vloekwoord: TABARNAC!
Zo, dan weet je er nog een :D
Saskia (URL) - 22 10 08 - 03:04