dagboek
Vrijdag 25 Februari 2005
Cafe Latte one Sugar
De dag begon zoals op de meeste werkdagen om 7.30 uur. Gedouched en kleren uitgezocht die deze dag mijn lijf zouden beschermen tegen kou en schaamte. Wetende dat het niets zou helpen, toch geprobeerd de kreukels uit mijn t-shirt te krijgen, die er inkomen omdat ik namelijk niet strijk. Ten eerste omdat het te tijd scheelt is en ten tweede weet ik niet eens of er wel een strijkijzer aanwezig is.
Snel tanden gepoetst m’n haren in enig model weten te krijgen. Ik bedoel in een enig model te krijgen.
Met het voedsel dat overgebleven was van de Moonlight Cinema ( een bioscoop met speciaal licht van de maan ), de deur uitgestapt en naar de bushalte gelopen. Ik moet de komende tijd met de bus, want mijn knie denkt dat ie een zwembad is. Maar dat geeft mij de mogelijkheid om fijn Harry Potter deel 5 te lezen. Ik kan me eng goed identificeren met Harry… waarschijnlijk heeft iedereen dat en is het daarom zo’n goed boek.
Bij Centraal Station stap ik uit en loop vervolgens richting mijn bestemming: de 5e etage van 414-418 Elizabeth Street. Onderweg koop ik een koffie bij de man die me “my friend” noemt in een vaag Italiaans accent, gevolgd door “Lattee-wan-Sukar?”. Ik lach naar “my friend” en betaal, terwlijl een geblondeerde vrouw mijn latte-one-sugar in een piepschuimen bekertje bereidt.
Tijd om wakker te worden met mijn koffie krijg ik nauwelijks, want zodra ik het station uitloop, bonst een gezette meneer tegen me op. Zijn ogen, verscholen tussen zijn bolle wangen en zijn hangende wenkbrouwen, dalen neer op zijn shirt. Terwijl mijn shirt onder zit met koffie, lijkt hij blij verrast dat zijn shirt nog schoon is. Dan haast hij zich voort en waggelt zijn lompe lijf het station binnen. Veslagen blijf ik met open mond staan, me niet te realiseren dat mijn handen nog steeds in de lucht zijn met in ene m’n caffe-one-sugar en de andere het 766 bladzijden tellende Harry Potter boek.
Het was het branderige gevoel op m’n borst dat me weer naar de realiteit bracht. Klungelig hield ik mijn shirt van mijn borst, terwijl ik door de halsopening lucht naar binnen blies.
Nu liep ik met een grote vlek op m’n shirt naar m’n werk. Als ik die er niet snel uit zou wassen, zou ik die er blijven ook.. maaja, ik had geen reserve shirt bij me…
Of toch? Tijdens het uitwassen van m’n shirt dacht ik even terug aan het kerstcadeau dat ik aan Terry gegeven had; het Team Marketing Shirt lag nog steeds op kantoor!
En zo kwam het dat ik de eerste was die het onofficiele Team Marketing Tenue heb gedragen! De dag verliep voor de rest voorspoedig.
Tijdens lunch pause heerlijk in het park gepicknickt; waarna we half in slaap vielen in het gras met een heerlijke zomerzon op onze gezichten.
