Hola,

Na mijn  paardrijd avontuur was het weer tijd om verder te gaan. Nu naar Pasto waarvandaan ik weer verder zou reizen naar de grens met Ecuador. Ik zal echter niet alleen reizen want in Sant Augustin heb ik een jongen ntmoet die dezelfde kant op wil als ik. Gabe. Samen besluiten we dus verder te reizen.

Eerst nog even afscheid genomen van de mensen van het hostel. De kookstaf en de manager en zijn compagnon. En ook nog even snel een foto van een erg mooi schaakbord gemaakt. Leuk idee om zelf te maken trouwens.

Daarna de bus genomen en weer op weg gegaan. Dan zie ik onderweg ook nog het volgende. Mooie landschappen maar ook dit. De bus kon er nog maar net langs.

Een koe of een stier die in de auto geladen moest worden. En wat doen ze hier dan de auto niet langs de weg maar op de weg zetten zodat het makkelijker is voor het dier erin te gaan.

Ook wil ik  nog even vertellen dat de weg die de us aflegt niet een geasfalteerde weg is maar een onverharde is. Wat betekent dat ik ongeveer 3 uur trillend op een stoel in de bus gezeten heb.

Uiteindelijk aangekomen bij de bus terminal. Daar een andere bus genomen die ons naar Pasto zou brengen. Omdat we. Gabe en ik, wat tijd hadden hebben we op internet een leuk hostel gevonden en gereserveerd.

De bus of beter gezegd de omgebouwde truck reed nogal langzaam berg opwaarts en we zeiden nog tegen elkaar dat het niet echt een goede bus was om mensen in te vervoeren.

Deze foto’s heb ik genomen tijdens de lunch pauze die de buschauffeurs hadden. Vanuit de andere werden er dingen verkkocht maar toen de bus vertrok waren zij ook bezig hun boeltje te pakken en weer verder te gaan. Een soort rijdende winkel.

Helaas niet veel later, alsof er naar ons gesprek geluisterd was, begaf de truck het. Gaf mij mooi de gelegenheid deze mooie foto te schieten. Maar hett zou nog wel 2 uur duren voordat er een nieuwe of andere bus zou komen. En om in die bus te blijven zitten zonder airco was ook geen optie.

Gabe en ik besloten om dan maar te gaan liften en de eerste de beste keer dat we onze duimen opstaken  stopte er een auto. deze nam ons mee met nog een andere passagier vanuit ded bus. Alleen zater er al 3 mensen in dus dat was proppen geblazen met z’n 7 in een sedan.

De bestuurder bleek in het leger te zitten en daar al aardig wat jaren te dienen. Dus dat was toch wel een gerustellende gedachten. Was ik ion mijn eentje geweest weet ik niet of ik was gaan liften.

Uiteindelijk zijn we aan gekomen bij het hostel wat we geboekt hadden en werden we nog voor de deur afgezet. Hiertegenover stond wel een prijs, we gaven onze redder wat pesos en hadden weer een mooi avontuur meegemaakt. In het hostel werden we ook nog eens uitgenodigd voor een bbq. Het kon niet op zo zit het tegen en zo zit het ineens mee. Na dit alles ben ik heerlijk in slaap gevallen.