Hola,
Ik zal je nog het verhaal vertellen over Manizales en de kerst die ik daar gevierd heb. Allereerst vertel ik wat over de stad en de toeristiche dingen die ik er gedaan heb.
In Manizales heb ik een kerk bezocht en ze hebben er verschillende kerken nogal dicht op elkaar dat is ongeloofelijk. In een straat zitten zowat kerken.
Zo dat zijn maar een paar kerken. De ene met het hout van binnen vind ik wel heel erg mooi. Verder is er ook nog een kathedraal die ik bezocht heb en waarvanaf er een ontzettend mooi uitzicht is. Ik heb de tour gedaan maar ik kon niet alles verstaan wat de gids zei omdat het in het spaans was.
En dat is het verhaal over de vele kerken die ik gezien heb maar ik zal er vnog veel meer gaan zien.
“De Wondere Wereld van… EMOTIES”
Wat waren het afgelopen periode Dolle Dwaze Emotionele Dagen! En 2015 is nog maar net begonnen! Walter, ik heb weer wat nieuw (soms wat zwaar en langvoerig) leesvoer van mijn gedachten over je uitgestort en als je niet verder wil lezen (je kunt je nieuwsgierigheid beteugelen), dan kun je elke regel aangrijpen tot het stoppen hiervan. Zo simpel kan de invulling van “gedachten” en “emoties” in onze hersenen zijn… of toch niet?
“Het aangezicht van De Wondere Wereld van Walter Titulaer …”
Walter, ZEKER NU, bedankt dat jij (met jouw aapje) mij via dit medium, naar die ANDERE “wondere wereld” laat meenemen. Het geeft mijn brein veel goede zuurstof. Jaren later, nadat je deze reis hebt gedaan en wie weet welke reizen nog zullen volgen, zul je pas echt begrijpen wat ik hiermee bedoel. Herinneringen, de notities in je reisboekje en dat aapje (een tastelijk emotioneel bewijs en gevoel van deze reis) zal voor de rest van je leven daar een belangrijke rol in blijven spelen.
Ik zie op de foto’s dat het haar op je gezicht inmiddels is afgeschoren: een lekker fris jong bekkie. Dat heb ik op de laatste dag van de kerstvakantie onder “omgevingsdruk” ook maar gedaan… De periode om te experimenteren met gezichtshaar zoals, de (half) volle baard, lange/korte bakkebaarden, de Michiel de Ruijter-baard (binnenkort in onze bioscoop), de ‘Village-People-snor”, de snor met de eindkrul, de Salvador Dali-snor, de ‘gewone’ snor, de Hitler-snor, de dunne horizontale bovenlip snor, de Julus Deelder sik, de ‘gewone’ geitensik, het verticale streepje, op de kin…. ben ook ik voor het kale aangezicht gegaan in plaats te horen: het is geen gezicht! Liever een gezicht, dan geen gezicht, toch? Het is overigens jouw interpretatie misschien te denken dat ik als “omgevingsdruk”, mijn vrouw bedoel. “Ja schat, ik zet het er maar even bij, anders denkt ie dat ik met dat baardgebeuren bij je onder de plak zit…” (wat voor het overigen aardig klopt!)
De kerstdagen
Walter, ik moet een kleine rectificatie doen. We hadden dan géén witte kerst…maar wel een 3e witte kerstdag! Er was die dag zowaar sneeuw gevallen! De ‘kerststress’ voor wie zich aangesproken voelt, is weer een jaartje voorbij. Hou je er niet van, zeg het dan gewoon of onderneem “vluchtgedrag” naar het buitenland of elders in ons mooie Nederland! (Hoe zit het met de heimwee? Laatste dagen was het overigens goed surfweer;-) Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voordat we in Nederland “Boxing Day” op Tweede Kerstdag gaan invoeren. In een volgend verslag kom ik hierop terug. Hoe dan ook, tijdens de kerstdagen liep jij in Manizales als toerist langs en in die prachtige architectonische kerken. Opvallend vond ik die met houten gewelven (je moet er niet aan denken weer terug in de Middeleeuwen te moeten leven met fakkels en kaarsverlichting in zo’n kerk, hoewel kortsluiting tegenwoordig dit gevaar heeft overgenomen). Die foto van die spiraaltrap gaf me een Escher/Gaudi gevoel. Mooie foto’s!
Dangerous Roads (BNN)
Hahaha, ik herken deze AC/DC “Highway to Hell” emotie. (Den…dat lachen om je eigen ‘grappen’ moet je eens afleren…) En dan ga je nog naar Peru (en wie weet Bolivia, haha!…oeps….sorry). Berglandschappen zoals de Andes, zijn prachtig…. tót het emotionele moment dáár is, dat je over modderige zandwegen of half weggeslagen wegen zonder vangrail scheurt alkijkend in diepe ravijnen… Mijn vrouw wilde altijd aan de andere kant zitten, “de bergkant”… “Ja hoor schat… als je dat geruster stelt, wisselen we….” Het hoort allemaal bij het avontuur van een reiziger bij wie op dat moment het (nood)lot ligt bij de chauffeur. Als je het ècht niet vertrouwt, kun je ook op elk moment besluiten uit te stappen. Wowwww, dat is lekker makkelijker roepen van de zijkant, dan echt gedaan. Daar is in je bovenkamer echte moed voor nodig. Toch, als je dat met gezond verstand zou doen besluiten Walter, dan val je voor mij onder de “Think Different People”. Dit soort lastige beslissingen roepen vaak weerstand op in ons door kuddegedrag bepalende hersenen… waar ik de eerste ben die zegt dat ik hier vaak aan mee doe, maar soms toch ook weerstand probeer te bieden.
Walter, ik merk dat ik in mijn verhaal nu een afslag heb genomen en terugmoet naar de hoofdweg. Wat ik wilde zeggen is, dat hier evengoed “het gevaar” op onze drukke snelwegen tot “Highway to Hell” kan leiden. Laat “angst” niet je emotie negatief bepalen, want dan kun je net zo goed onder een steen gaan leven en hopen dat er niemand op staat. (Ja ja Dennis, ik zie je zo terug over “angst” in de volgende alinea!) Altijd bij elke situatie na blijven denken en eventueel overdenken. En zoals Mr. “Think Different” Johan Cruijff ooit zei: elk nadeel heeft zijn voordeel. Hoewel je dus een nacht met airco (…had je toch nog dat Europese kerstklimaatgevoel!) ‘gebroken’ in de bus hebt gelegen/gezeten is het positieve dat je weer een overnachting in een ho(s)tel hebt bespaard! En kan je deze besparing nu bijvoorbeeld besteden aan het nuttigen van een zoete suikerrijke “Inka-colaatje” of een heerlijk heet kopje “Coca”thee” op een terrasje tijdens het “mensen kijken’. (vooral oudere mensen hebben prachtige koppen, waar portretschilders zo van houden)
De Drie Dwaze Dagen en “Imagine”
Even flink rammelen op de menselijke emotionele bijenkorf en zie wat er gebeurt.
Ik heb het eerlijk gezegd niet over spijkerbroeken uit de Bijenkorf en de Primark (nu ook in het centrum van Den Haag lange rijen bij de kassa) en andere schone gewetens keurmerk winkels waar je “emotie” kan kopen tussen een 6 euro “zonder label spijkerbroek” en een “Dieselbroek” van 100 euro die in datzelfde duistere sloppenwijkfabriekje door identiteitsloze goedkope arbeiders in Azië zijn gemaakt… Nee, ik heb het over “mijn liefdesstad Parijs”. Dé stad waar ik destijds met mijn geliefde in onze verliefdheidperiode al kwam en onlangs nog enkele keren als het Griswold-gezin bezocht… is niet meer zoals die in mijn oude emotie was!!! Terwijl mijn oudste puberzoon boven in zijn kamertje op de Play Station “Call of Duty” ‘de vijand’ probeert neer te maaien, zit ik beneden die vrijdagnamiddag 9 januari 2015 op datzelfde moment ‘live’ op televisie naar echte livebeelden van “Call of Duty Paris” te kijken. De ironie van onze wereld is, dat over enkele jaren dit vreselijke drama, ook als game verkrijgbaar in de winkel zal zijn.
(…)
En daar zit ik dan… met mijn emoties op de bank… met tranen in mijn ogen. Er volgen Drie Dwaze Dagen vol ongeloof…
(…)
Walter, jij en ik zijn onderwijzers. Helaas door velen een onderschat of ondergewaardeerd beroep waarbij je ook wel eens hoort “wat hebben die een hoop vakantie zeg…” Die begrijpen de intensiteit dat zich met dit vak(!) meebrengt niet, totdat ze zelf voor een klas een paar jaren hebben gestaan. Velen zijn allang afgehaakt. Alles waar het niet goed gaat in de maatschappij (en dat is een hele waslijst), komt ten slotte via onderwijs, op ons bordje terecht. Hoe ga ik dit drama op het “bordje van kennis, waarden en normen” op een zogenaamde zwarte school in een zogeheten achterstandsbuurt met mijn hoofd vol emoties bij kinderen brengen? Misschien herinner je je nog dat ik muziek/taalles geef in zwarte t-shirts met een muzikale printafdrukken erop. Donderdag 8 januari, de dag na de aanslag in Parijs, liep ik helemaal in het zwart op school. In de gangen ontving ik reacties van kinderen als: “Meester, wat bent u mooi gekleed, bent u jarig, heeft u vandaag een feestje…?” Op al die onbevangen reacties kon ik op dat moment alleen maar zwijgen. Groep 5 t/m 8 had van mij die dag les. Hoe klein mijn bijdrage aan “onze maatschappij”, “jouw en mijn toekomstige generatie” die dag mocht zijn, ik heb die leerlingen uitgelegd dat ik die dag in “rouw” was. Dat ik mijn gevoelens met hen wilde delen door de tekst van het lied “Imagine” van John Lennon te vertalen, als gedichtvorm op te lezen, naar de muziek te luisteren, en naar de clip te kijken. Vanaf het moment dat de pianoklanken begonnen was dat in elke klas (en voor mij) een moment van stilte en overdenking wat er die dag daarvoor was gebeurd. Ik zal nooit weten welke betekenis dit lied voor hen in hun leven zal vervullen: van niets tot misschien iets. Toen ze de in kleur uitgeprinte tekst uitgedeeld kregen, was het voor sommigen van hen voor aanvang van het lied een “Harry Potter” ervaring. Logisch, ze weten op dat moment niet beter. Echter, ik weet dat voor velen onder hen zijn naam nu John Lennon luidt. Sommigen herkenden ‘deze man’ als bandlid van “The Beatles” van het vorige schooljaar. Kijk…. dan is er toch nog iets van mijn (muzikale) opvoeding beklijfd en hopelijk meer dan dat.
“Je suis Charlie”, de Vrijheid van meningsuiting en de emotie “angst”
Je suis Dennis et toi? Voorheen was er niets bijzonders aan deze uitspraak. “Je suis Charlie” Deze 3 woorden hebben in deze context nu een andere lading gekregen. Vrijheid van meningsuiting… waar we al sinds de dood van Theo van Gogh over discussiëren. Als een kind diezelfde recht van vrijheid van meningsuiting doet tegen een volwassene, noemen wij diezelfde recht van vrijheid ook wel eens: “brutaal zijn”, geen “respect” hebben. Wie bepaalt waar welke grens ligt? Over de grens van fysiek geweld zijn we het snel eens: fout! Die grens is veel makkelijker aan te geven. Maar hoe consequent gaan we om met verbaal/schriftelijk geweld? Een mens of een groep op een ‘humoristische’ stelselmatige manier beledigen… dat zou dus in onze democratie moeten kunnen volgens “je suis Charlie”. Maar hoe leg ik dan tegelijkertijd het begrip “pesten” uit, dat ook mijn bordje ligt, waar ik met kinderen dagelijks over praat/zing? Praat ik dan met een dubbele gewetenstong? Noem ik dit dan ter geruststelling van mijn geweten, dan meer even geen “pesten”? Is dat dan “plagen” wat mag, en geen “pesten”? Het is maar een geintje, anders valt er helemaal niets meer te lachen… doe toch niet zo kleinzerig… Is dat de uitspraak totdat ik zelf tot een ‘slachtofferrol’ ga behoren? Het Albert Verlinde effect? Ik kom met afdrukken op t-shirts op school met uitspraken van de blueslegende BB King of 4 hoofden van The Beatles. Je suis Charlie. En stel dat een leerling met een hakenkruis op zijn t-shirt op school komt en zegt “je suis Charlie” Sorry meester, vrijheid van meningsuiting…. Geen twijfel in mij dat ik hiertegen zal optreden, maar mijn hoofd tolt en waarvan ik inderdaad alles behalve de humor van in zal zien. Dat is de keerzijde van onze democratie. En de laatste decennia lijkt die steeds meer in de verdrukking te komen en dan komt onze emotie “angst” weer bovendrijven. Angst, het bestaat al sinds het bestaan van de mensheid om te overleven. Ook Darwin was bang: uiteindelijk publiceerde hij zijn boek The Origin of Species en in 1543 deed Copernicus dat daarvoor met “Over de omwentelingen van de hemellichamen”. Weten mensen wat de invloed was van “het rode boekje” en de Culturele Revolutie van Mao in China? En wist je dat het boek van Hitler, Mein Kampf (lange tijd verboden geweest) nu via internet bij Bruna en ECI te bestellen is. Gaan we weer een nieuw tijdvak in? Staan we aan de vooravond van de Tweede Middeleeuwen? Gelet op de huidige toeristische karakters van kerken uit de Christelijke periode en de daar nu tegenovergestelde drukbezochte moskeeën, is hiermee geobserveerd dat de Islamperiode aangebroken is en waarbij de baarmoeder van de vrouw een veel efficiënter wapen is? En zal ook pas daarna ooit “de Verlichting” een keer plaatsvinden? Je merkt het al, mijn emoties botsen alle kanten op, zonder dat ik wil dat anderen “mijn emoties en gedachten gijzelen” door mij in één of andere politieke hoek te drukken. Zonder context zeg ik: je suis gewoon Dennis, meer niet. Mijn oudste zoon bekijkt in de krant een foto van Franse Elite troepen die met hun geweer op een dak in Parijs staan opgesteld. Terwijl in mijn lijf niets stoers zit, zie ik bij hem nog die blik van: dat ziet er stoer uit! Terwijl ik mezelf in gedachte terugzie hoe ik vroeger als kind verkleed als cowboy mijn klapperpistolen leegschot op mijn vriendjes buitenspelend op straat, vraagt hij wat voor opleiding je voor Elite Troepen moet hebben. Ik zit met hem middenin de periode van welke vakken ga je op school kiezen? Welk beroep ga je kiezen? Welke keuzes maak je? Zelf wist ik het pas nadat ik iets van “de wereld” had gezien, na mijn 30ste. Mijn vaderlijk instinct riep op zijn reactie meteen veel weerstand op. Waarschijnlijk angst. Even later moest ik denken aan de toespraak van Peter van Uhm, TedX Amsterdam: “Why I chose a gun” (you tube). De vrede bewaren met een wapen in je hand… hoe paradoxaal kan het zijn. Laat ik deze verwarrende emoties in mijn kop niet afsluiten met een kogel in de loop, maar juist met een witte roos in de loop, een roos die staat voor “hoop”.
Walters Wondere Droomreis, Zuid Amerika: tot ziens Colombia, hallo Ecuador
Walter…ben je er nog? Je timing om deze reis te doen is perfect geweest. Geluk, familie, een startkapitaal (nee je hoeft geen loterij te winnen) en vastberadenheid had je hiervoor nodig. Van al die korte en dus dure vakanties in je leven opgeteld, kun je meerdere lange wereldreizen maken! Op een foto zag ik je reisspullen liggen. Je rugtas en je notitieboekje op je harde bed. Lukt het een beetje met de boekhouding? Je matras is hopelijk zonder bedbugs. Controleer je nog onder je hoeslaken, tussen de naden van het matras? Hoewel het in tropische gebieden in Azië vaker voorkomt, kan het daar ook geen kwaad. Wakker worden met rode bultjes over je lichaam kan betekenen dat de bedbugs een heerlijk feestmaaltijd aan jou hebben gehad… (Ik zal niet lachen)
Wij zijn nu langzaam onze voorbereidingen begonnen voor de “grote vakantie 2015”. Al enkele jaren gaan wij op “ontdekkingsreis” door Frankrijk: de gezins-ieder-wat-wils-vakantie. Dit jaar gaan onze plannen uit naar de omgeving van “de Dordogne” . Ik kan niet wachten dat ik in de “grotten van Lascaux” kan wegdromen naar “de Wondere Wereld van de Oermens…” Geconcentreerd kijk ik naar die prachtige door oerhanden gemaakte illustraties: “ Je suis een prachtige stier” roept het plaatje in mijn steenkolen Frans op. Ergens op de achtergrond in gedachten hoor ik René Magritte roepen: dit is geen stier! En plots word ik uit mijn gedachte gehaald door gekreun en gezucht: PAP! Ben je nu eens klaar met het staren naar deze stier-replica! Kunnen we nu eindelijk weer naar de camping gaan…! Wij willen zwemmen! NEEEEEEEE!…. denk ik dan, laat me in deze emotie geloven…., maar in werkelijkheid zeg ik: “ja ik kom er al aan!”, en verlaat als een vader Griswold de National Lampoons Lascaux II Grotte.
Ja ja Walter, terwijl ik in mijn werkomgeving met bijna alleen juffen en ook thuis inmiddels geassimileerd ben tot dé man die nu altijd zittend op de pot met de bril omlaag moet plassen, kan jij nog lekker rechtop in de pot pissen! Met deze woorden wens ik jou een goede voortzetting van de “jacht”… uh… sorry ik bedoel, goede voortzetting van je “reis” in onze ‘beschaving’ (wat dat woord ook mogen betekenen tegenwoordig).
aprovecha el día!
Zo Dennis dat was me een reactie wel. Zeg. het is fijn om te lezen dat ik je zo kan boeien. En op jouw manier met je reactie boei je mij weer. Dus een soort van win win situatie. Ik hoop dat je niet te veel door je emoties wordt overmant want dat is niet goeed voor je. Denk dan maar aan de tijd dat je aan het reizen was of nog beter aan de reis die je nog gaat maken. Ik wens je dan ook alvast een goed vakantie jaar tegemoet ook al is het nog niet zo ver. Ik ben ontdertussen al lekker bezig mert mijn wereld vakantie.