Hola Hombres y Senoritas
Como estas? Bien
Zo ik moet nog het verhaal vertellen over het over de grens gaan bij Ecuador terwijl ik al bijna weer in een ander land ben. Maar daar gaat ie dan.
Ik pak vanaf Pasto de bus (waar ik staat moet wij staan want ik reis met Gabriel) naar Ipialis. Dit is de plaats waar de grens van Colombia met Ecuador is. Ik kom daar rond 18 uur aan en er staat al een behoorlijke rij. Ik besluit maar achteraan in ide rij aan te sluiten en te wachten.
De exacte tijd is op de foto cast te zien.
Na ongeveer een uur ben ik nog niet heel veel opgeschoten. Maar ik besluit geduldig te wachten iets dat ik van mijn moeder geleerd heb.
Na ongeveer anderhalf uur is het loket in zicht maar nog steeds geen stempel. Erg frusterend omdat als ik over mijn schouder kijk achter mij de grens is met Ecuador. Ik kan er zo naar toe lopen, maar ik doe het niet want de stempel heb ik ik nodig om het land binnen te mogen.
Eindelijk heb ik mijn stempel binnen en ik ben nog nooit zo blij geweest met een stempel. Nou misschien op de basisschool, het voelde in ieder geval net zo.
En eindelijk kon ik met een goed gevoel en een stempel rijker d egrens tegemoet wandelen.
Op weg naar Quito en avontuur. Of beter ngezegd nog meer avonturen.
“FOUR WEDDINGS AND A FUNERAL”
Hé Walter,
Je hebt inmiddels het land van Chakira, Jody Barnal en Íngrid Betancourt verlaten, en de “equator” met een Very Big Smile gepasseerd! Ik neem het advies van je moeder zeer ter harte en zal geduldig (met pijn) wachten op je volgende reisverslagen… Ondertussen het volgende:
“Stel” ….. dat ik ons beiden verklaar als ‘getrouwd…. in gemeenschap van reiservaringen’?
Het aanzoek, deel 1
Colombia is een gepasseerd hoofdstuk, de grens van Ecuador is gepasseerd en wat misschien ook is gepasseerd, is het idee “de Galapagoseilanden” te bezoeken. Maar ja, het zal ook een behoorlijk gat in je reisfinanciën slaan. Onze interpretaties over het einde van de wereld in 2012 (wat zullen die Maya’s toen hard gelachen moeten hebben om onze hysterie hierover) gold helaas wel voor de inmiddels overleden schildpad “Lonesome George”. Ach, je kunt ook denken: later speelt geld voor mij geen rol meer en kan ik altijd nog met een CRUISE gaan! YEAHHHH—RRGGGG. De één vindt het fantastisch! De ander gruwelt ervan. De één vindt het heerlijk zich op het strand el-ke dag in de felle zon ‘een krab’ op zijn huid te laten bakken, de ander verveelt zich al na 1 uur en denkt dan op zo’n moment: leer jij mij surfen, dan leer ik jou gitaarspelen! Deal…? Dat lezen we misschien in het ongeschreven hoofdstuk: “Hoe huwelijken stranden”.
Het aanzoek, deel 2
In mijn vorige bericht had ik het over een verrassing voor mijn vriendin bij terugkomst op Schiphol. Flink vermagerd met baard pakte ik van de bagageband onze rugzakken en liepen we richting de groen/rode zone, de zogenaamde “iets/niets aan te geven-zone” bij de douane. Met knikkende knieën passeerde ik de groene zone… maar met een hele andere reden.
Had “het thuisfront” die éne mail van mij ontvangen?! Dé mail die ik tijdens onze reis in een afgelegen e-mailcafé in Bolivia kon versturen zonder dat mijn vriendin over mijn rug meekeek omdat zij die dag gelukkig flink (hoogte)ziek was! Op die ene dag moest ik mijn kans grijpen! En dat deed ik…
De aanleiding van die ene mail hieromtrent resulteerde in: ‘het is stil aan de overkant’…
(Stilte… Den, de stille tijden zijn veranderd. Alleen een dooie is nog stil. Tegenwoordig met facebook,twitter, etc, heerst er ogenschijnlijke stilte. Wacht maar als de begrafenisondernemer met oprechte deelneming (lees: met innerlijke grijns) vraagt hoeveel mensen u verwacht. Tel tegenwoordig bij dat antwoord gerust 50 tot 100 op, ook afhankelijk van je populariteit, leeftijd en hóe je gaat: de kassa’s van de begrafenisondernemers klinken allesbehalve….stil).
Een razende stilte gierde door mijn lijf…. totdat de deuren in de aankomsthal opengingen! Daar stonden ze allemaal! Vrienden, collega’s, kennissen met spandoeken stonden luid ons toe te juichen. Mijn vriendin keek mij aan…. hoe…?
En dan komt hét moment….. waar alle aanwezigen óók op hadden gewacht….
(flits… eerste ontmoeting MEAO Tinbergen…. flits….onze eerste kus…. flits…. feestjes…. flits flits …. Interrailavonturen door Europa, liggend in gangpaden in treinen…. flits… samen in jouw kleine kinderkamertje “het achterhuis” wonend bij je schoonouders… flitste allemaal door mijn hoofd).
Ik zakte langzaam op mijn knie. En terwijl de ruimte zich daaropvolgend vulde met “the sound of silence-romantiek”, pakte ik haar hand en verbrak op dat moment alle stiltes tot de dood ons weer zal laten zwijgen: Lin, wil je met me trouwen?
Het aanzoek, deel 3
Zoals je weet heeft mijn vrouw ondertussen twee keer “hij-weeën” gehad: twee zonen. Wij mannen zullen nooit begrijpen wat een vrouw dan doorstaat. Wij mannen (lees: ik) hebben nu eenmaal een lage pijngrens. Wij kunnen alleen maar hopen op medelijden en verzorging van de vrouw als wij een ‘pijntje’ hebben. Walter, ik ga na het lezen van jouw avonturen weer een poging doen…
Schat! Ik weet dat ik tijdens jouw weeën destijds niet al te dicht in jouw buurt moest staan, maar andersom vind ik dat helemaal niet erg hoor. Ik heb je nodig, want ik heb momenteel erg last van reis heimweeën! Zo te lezen is Walter nog lang niet uitgepuft!
Het aanzoek, het laatste deel
Walter, neemt u, de heer Dennis, in de cirkel, van uw wettige, en in gemeenschap van reiservaring delende partner, tot u? Wat is daarop uw antwoord?
@Denis,
Daar kan ik maar ee antwoord op geven. JA. Wat een leuke reactie weer. Ik verheug me al weer op de volgende. Moet ik natuurlijk wel zelf eerst wat verhalen erbij schrijven. Nou dat ga ik dan maar zo even doen. Tot een volgende reactie reis(echt)genoot