Maandelijks archief: oktober 2015

Museum Chan Chan

Peru

Hola

Hier weer een verhaal van mij/ Het wil niet echt opschieten met het bijwerken.
Zit nu in Sao Paulo en werk in een hostel waar ik het ontbijt verzorg. En ik zit er over na te denken om een curus houtbewerken te volgen. Of hoe kan ik van hout iets moois maken zoals een kast of een stoel. Maar dit terzijde. Terug naar mijn verhaal wat zich ergens in februari afspeelde.

In de buurt van huanchaco is een vrij groot openlucht museum te bezichtigen Chan Chan genaamd.
Ook hier hebben ze weer een heel mooi toegangskaartje. (foto kaartje )
Het museum bestaat uit een binnen museum waar ze het hele complex laten zien hoe het er uit heeft moeten zien. (foto manquette) Ook zie ik hier een stukje tekst over die karaktiristieke boten waar ik al eens eerder over geschreven heb of die op fotos tie zien waren. Hier nu hoe ze het maken. Leuk idee misschien voor de scouting (he pa )
(fotos boot )

Na alles gezien te hebben binnen loop ik naar buiten. Hier moet ik een behoorlijk stuk lopen om bij het buitenmuseum te komen. Hier hebben geen shuttle busje dat je naar de plek brengt zou toch een idee zijn voor ze maar misschien denk ik weer te westers.

(foto 11.18)
Uit eindelijk na een kwartiertje lopen kom ik aan bij het complex daar weet ik mnet een groepje een gids te strikken die ons meer kan vertellen over wat er te zien is.
(foto gids)
Zo vertelt hij dat de muren die je ziet eigenlijk corresponderen met de visnetten van de bewonders van die tijd. Het waren immers voornamelijk vissers die in dit gebied leefden. En ook de vogels waren erg belangrijk voor ze want daaraan konden ze zien waar de vissen in de zee zwemmen. (foto 11.51 12.09)

Het is een vrij groot complex en ook erg hoog en dat is te zien op deze foto.
(12.50)
Dit is tevens ook het einde van de tour, ik bedank de gids en loop weer terug naar de openbare weg om daar een busje te pakken om mijn volgende verhaal te beleven.

Wanneer je goed gekeken hebt naar het toegangsbewijs aan het begin van dit verhaal dan kon je zien dat er ook andere plekken bij de toegangsprijs inbegrepen zitten. Dit zal ik in een ander verhaal vertellen.

Onderbroeken lol??

Onderweg

hola

weer een kort verhaaltje waaraan ik moest denken.
Als je gaat surfen dan heb je nodig:
een wetsuit, een surfboard en wat geld in mijn geval en …

Wanneer je gaat surfen, wil je zo snel mogelijk het water in dus dan trek je je wetsuit alvast aan. Dan nog een board, die kon ik gelukkig huren met het geld wat ik had meegenomen.

Dan heb ik alles om het water in te gaan om golven te pakken. Ik lekker surfen en na wat uren kom ik het water uit. Maar wel met een grote glimlach want de sessie is goed gegaan. Ik heb aardig wat golven weten te pakken.
Na de surfsessie breng ik mijn gehuurde board terug en ik betaal. Helaas pakt dit toch even anders uit.

Ik had voordat ik ging surfen de surfshop een biljet van geloof 100 pesos gegeven. Dan zou daar de huur van het board  vanaf gaan en dan was iedereen weer blij. Maar de dame achter de balie wist mij te vertellen dat ze geen wisselgeld had. Hoe dit op te lossen?
Walter is niet voor een gat te vangen en ik vertelde haar dat ik wel even bij de buren zou proberen mijn geld te wisselen.
Ook daar ving ik bot want deze hadden ook geen wisselgeld. Op naar de volgende buren. Wat zou je denken? Ook hier kon ik geen spijkers met koppen slaan. Dus maar weer verder naar een restaurant daar zouden ze vast wel wisselgeld hebben. In het eerste restaurant waar ik binnen stap kijken ze me alleen maar gek aan want ik draag nog steeds mijn wetsuit. En ze kunnen me niet helpen.
Het 2de restaurant wat ik probeer ziet er ook niet veel belofend uit. En mijn vermoedens worden bevestigd. Ook hier niks. De moed begint langzaam aan in mijn schoenen te zakken of in dit geval mijn blote voeten. Ondertussen ben ik al aardig afgedwaald van de surfshop en begin ik me toch een beetje zorgen te maken. Ik probeer nog een laatste fancy restaurant waar de obers buiten staan om mensen naar binnen te krijgen. Gelukkig hij kan mijn biljet wisselen in 2 briefjes van 50. Dat is in ieder geval iets.
Ik loop snel terug naar de surfshop om te betalen, maar ook het 50 pesos biljet blijkt te groot te zijn. Omdat ik het aardig vervelend vind worden, loop ik naar een markt kraampje waar ze van allerlei spullen verkopen zoals handdoeken, andere spullen voor op het strand en ook souvenirs. Zo’n soort kraam is het waar alles uitgestald hangt en ligt. Ik vraag de verkoopster wat het goedkoopste produkt is wat ze hebben, blijf toch Nederlander.
Ze wijst me de onderbroeken aan.
Met de onderbroek en het wisselgeld kan ik eindelijk mijn schuld aflossen in de surfshop. En met mijn nieuwe onderbroek, een mooi verhaal rijker, mijn uitgebreide woordenschat Spaans, ik weet nu wat wisselen in het Spaans is:  cambio, en een goede surfsessie in het achterhoofd wandel ik met een nog bredere glimlach terug naar mijn hostel.

20150227205905