Hola,

Na het avontuur van de trein ga ik me eens verdiepen in de geschiedenis van de Inca’s. En dat begint voor mij in Incapirca. Dit is het enige overblijjfsel van de Inca’s in Ecuador. Al het andere bevindt zich in Peru zoals Matchu Pichu. Maar hierover later meer.

In dit museum want dat is het eigenlijk maar door de omvang van de overblijfselen is het meer een openluchtmuseum. Zijn verschillende huizen te zien met een straat maar ook een soort van afwatersysteem. De inca’s schijnen daar goed in te zijn. Ook is er een zonnetempel te zien die nog in goede staat verkeert. Dit is zo’n beetje alles wat er te zien is. Hier een manquete van het park en de gebouwen.

Hh

Hierna heb ik wel zo’n beetje alles gezien maar er schijnt meer te zijn. Dit heb ik ergens gelezen dus ik ga ook nog de wandelroute doen die aan het eind van het museum te bewandelen is. Deze route laat mij langs idyllische plaatjes lopen van kleine watervalletjes en hardwerkende boeren. Maar dan niet met machines maar nog echt met de hand en hulp van dieren.

Vervolgens loop ik verder en wordt mijn oog getrokken naar een berg maar wel een heel opmerkelijke berg want hier zijn bergen niet wat het zijn. Hier vertegenwoordigen ze de een of andere god.
In deze berg is een mens te zien een soort oude indiaan. Kijk maar eens goed naar de foto’s

Daarna zie ik ook nog eens dit op mijn pad. 

En wanneer ik weer in de bus terug naar de bewoonde wereld ga, vraag ik me nog steeds af wat doet die pot daar? Voor wie was die bestemd? Wat zou er in gezeten hebben?

Misschien dat een van mijn lezers een idee heeft. Laat je fantasie de vrije loop in je reactie,  ik ben benieuwd.

(Het is geen prijsvraag, maar zou er wel bijna een van kunnen maken haha )

Hola,
Na het bomenavontuur staat me weer een ander avcontuur te wachten. Dit keer is het niet met moeder natuur maar met de techniek van de mensen. Het gaat namelijkk om een trein die op een wel heel speciale manier door de bergen rijdt. Voor dit avontuur moet ik eerst naar het dorpje Alaussi want daar begint het allemaal.

Aangekomen in Alaussi vraag ik wat mensen waar ik het beste kan verblijven en zij adviseren mij hotel Europa. Daar heb ik een leuke kamer en het ziet er allemaal nogal uit als in de tijd van het wilde westen. Alleen mis ik mijn holster en de paarden met cowboys.

Daarna besluit ik nog wat rond te lopen en zo kom ik uit bij het station waar de trein staat. Er is niemand te zien wat mij de gelegenheid geeft om wat foto’s te maken.

Vervolgens loop ik verder en kom bij de kerk uit. Ja hier is een dorp zonder kerk een unicum en ik heb het nog niet eerder ezien dat ik geen kerk tegen kwam. Daar wordt mijn oog getrokken door dit tafereeel. Zelfs de historie wordt met het hedendaagse vermengd.

En dan is het tijd voor mij om mijn hostel op te zoeken om naar bed te gaan.

De volgende dag sta ik al vroeg op om mijn treinticket te kopen en ik ben net op tijd want de trein staat al op het punt van vertrekken. Ik neem plaats in de achterste coupe, wat mijn coupe is en dan begint de tocht naar het volgende station.

De bedoeling was dat er een heel stuk zou komen van Quito naar Alaussi maar dit is er niet van gekomen door verschillende redenen. Enfin de trein vertrekt en de gids vertelt mij van alles wat er buiten te zien is. Doordat ik helemaal achteraan de trein zit kan ik goed zien hoe de trein er van voren uitziet.

Om bij het volgende station te komen moet de trein van boven op de berg naar beneden. Alleen is er een klein probleem want hoe doet zo’n trein dat als er niet voldoende ruimte is. Nou daar hebben wat geleerde Engelse mensen wat op bedacht de tein maakt een soort zigzag beweging . Hij rijdt eerst een stuk door dan gaat hij achteruit en dan weer een stuk vooruit. Op de filmpjes is dit erg goed te zien maar op foto’s helaas niet zo goed. maar hier dan toch een beeld zodat het idee wat duidelijker wordt.

Uiteindelijk kom ik aan bij het volgende station waar een soort ontvangst committee staat. Zij dansen een volksdans van daar om de trein met haar passagiers te verwelkomen. De trein rijdt verder omdat  voorbij het station ruimte is voor de locomotief om te passeren. En het de passagiers de gelegenheid geeft foto’s te maken van de devilsberg, want waarom heet de trein zo. Kijk maar eens goed naar de foto op de achtergrond dan zie je een soort van duivels gezicht. Maar andere verhalen gaan dat er heel veel doden zijn gevallen bij het bouwen van de spoorweg. Men gebruikte in die tijd dynamiet en dat ging niet altijd goed.

EE Een typische Walter foto

Daarna stap ik uit en ga naar het museum waar ik nog wat meer informatie krijg over het hele bouwproces en wat het met de omgeving doet. Door de komst van de trein trekken de mensen naar de stad en raken de dorpen leeg, aldus de gids van het museum.

Na alles gezien te hebben is het tijd om weer de trein te pakken en terug te gaan naar Alaussi. Maar ondertussen is de locomotief veranderd van plek en zit ik niet meer in de achterste coupe maar in de voorste. Hoe zit het dan met de banken want dan moet ik de hele tijd achteruitrijden. Nou om dat te weten te komen zeg ik ga er naartoe en ervaar het zelf hoe ze dat hebben opgelost. Zou een idee kunnen zijn voor de NS.

Hola,

Hier weer een verhaal van mij. Terwijl ik in Bolivia ben en ik zit in Sol yLuna een restaurant van een Nederlander waar ze op de menu kaart heuze bitterballen hebben  (eeerder deze week een hollandse table besteld, bitterballen, huzarensalade, gehaktbal en kaaskroket mm heerlijk)en hutspot. Zelfs de muziek is hollands Cheff special in your arms. En na een warme chocomelk met slagroom (hoop dat het echte slagroom is) besteld te hebben ga ik me maar eens storten op het volgende verhaal. Ow ja en ze verkopen hier ook stroopwafels (die heb ik ook maar gekocht)

Mijn avontuur begint in Cuenca  met Bill en David. We nemen de bus in de vroege ochtend naar een soort van hippie dorp. Vilcabamba. 

Daar horen we dat de tocht naar het bos nogal wat tijd in beslag zou gaan nemen. Ipv de geschatte 4 uur zouden het er wel 12 of meer kunnen worden. Bill ziet dit niet zo zitten want dan moeten we een nachtbus nemen, maar David en ik willen dat bos nu wel eens zien. Het schijnt in bloei te staan enkele weken per jaar. Dus op weg dan maar.

Onderweg komen we nog een soort van thema park tegen en omdat we toch op de volgende bus mmoeten wachten lopen we er een rondje door. Ik waan me ineens weer even nin europa maar ook andere werelddelen komen aan de orde. Ik zal niet alle foto’s plaatsen maar degene die me erg aanspreken.

Na het  park bezocht te hebben vervolgen wij onze weg naar de busterminal waar wij de nachtbus nemen. De volgende dag komen we aan in een dorpje maar er is nog geen kip te bekennen op straat of toch wel. Nou ja in ieder geval kom ik deze tegen. (even om aan te geven dat het wel heel vroeg is)

Uiteindelijk na wat gegeten te hebben kunnen we een gids regelen die ons naar het park wil brengen en ons daar wil rondrijden. Doordat het de afgelopen maanden nog al droog is geweest is de kans klein dat we de bomen die in bloei staan tegenkomen zoals dat er uit zou moeten zien. Op de andere  foto zie je hoe de waterstand is en hoe die had moeten zijn. Goed kijken naar de over rechts op de foto.

We geven de moed gelukkig nog niet op en laten ons nog wat verder rondrijden want toch ergens moeten we de bomen kunnen zien die zo mooi in bloei schijnen te staan. Ons geduld moet dus nog even op de proef worden gesteld. Want wat we wel zien is bomen en nog eens bomen. Ik zou kunnen zeggen dat ik door de bomen het bos niet meer zie dat is dan weer gelijk een leuke woordspeling.
Moet ik wel zeggen dat de bomen die ik zie ook wel de moeite waard zijn want ik heb ze niet in Nederland gezien.

En ondertussen rijd onze gids met een redelijke snelheid over de stoffige weg die ons langs bomen en nog eens bomen leidt. Maar nog steeds geen glimp van de andere bomen. Maar dan ineens schreeuwt David het uit dat de gids moet stoppen en is dan eindelijk ons geduld beloond? Of is het toch voor iets anders,  een pitstop zou ook heel goed kunnen.  Maar nee het is dan eindelijk zover we mogen het bijzondere natuurverschijnsel met eigen ogen aanschouwen. Bill heeft zijn camera al in de hand en staat al driftig plaatjes te schieten.

We rijden weer verder want we willen het bos niet alleen van een afstand bekijken we willen er ook door heen kunnen lopen of in ieder geval dichterbij hebben gestaan. De gids zorgt ervoor dat we op onze wenken bediend worden en zo kunnen we “het bos” eindelijk ook echt zien en aanraken. Nou ja bij wijze van spreken. Het geeft in ieder geval een heel mooi tavereel. Het doet me denken aan de herfst in Nederland.

Ook jut vermaakt zich maar hierna is het toch echt tijd om het park te verlaten want we hebben nog een lange terugweg te gaan. Het was zeker de moeite waard en ik  had het niet willen missen.

En zo heb ik weer een mooi avontuur beleefd. Ondertussen heb ik mijn chocomelk op en de stroopwafel is ook achter de kiezen. Hij smaakte niet verkeerd maar haalt het niet bij de echte nederlandse stroopwafels.

Hola,

Al weer een tijd geleden en ondertussen weer van alles mee gemaakt. Maar ik wil nog mijn verhaal kwijt over de stad Cuenca. Hier ben ik bij Bill op bezoek geweest en daar voor een week verbleven.

De plattegrond van Cuenca is het eerste wat ik tegenkom bij aankomst op de bus terminal. Daarna is het nog even een gezoek hoe ik bij Bill kom maar uiteindelijk arriveer ik er. De volgende dag laat Bill als een echte gids mij Cuenca zien. Met verschillende kunstwerken en bezienswaardigheden.

De paal met de klimmende kinderen  is of was een gebruik hier. Bovenin de paal waren kados verstopt en lukte het je om omhoog te klimmen via de glad gemaakte paal dan mocht je het kado hebben.Daarna nog een van de bekendste kathedraal van Cuenca bezocht. Daar moest ik als gringo op de foto met een 94 jarige mevrouw. Toch knap hoe zij die trap is opgeklommen. Ze was met het bejaarden tehuis een dagje uit.

Op de foto zijn de blauwe daken te zien van de kathedraal. Dit is voor Bill een graag gefotografeerd object en misschien dat sommige foto’s van hem op face book verschenen zijn.

Je kunt een kijkje  nemen op zijn site en foto’s bestellen. Er zitten heel erg mooie tussen.

http://www.wjr-image.com/

Moet toch een beetje reclame maken voor deze  gepensioneerde maar gepassioneerde fotograaf.