Hola,

Hier weer een verhaal van mij. Terwijl ik in Bolivia ben en ik zit in Sol yLuna een restaurant van een Nederlander waar ze op de menu kaart heuze bitterballen hebben  (eeerder deze week een hollandse table besteld, bitterballen, huzarensalade, gehaktbal en kaaskroket mm heerlijk)en hutspot. Zelfs de muziek is hollands Cheff special in your arms. En na een warme chocomelk met slagroom (hoop dat het echte slagroom is) besteld te hebben ga ik me maar eens storten op het volgende verhaal. Ow ja en ze verkopen hier ook stroopwafels (die heb ik ook maar gekocht)

Mijn avontuur begint in Cuenca  met Bill en David. We nemen de bus in de vroege ochtend naar een soort van hippie dorp. Vilcabamba. 

Daar horen we dat de tocht naar het bos nogal wat tijd in beslag zou gaan nemen. Ipv de geschatte 4 uur zouden het er wel 12 of meer kunnen worden. Bill ziet dit niet zo zitten want dan moeten we een nachtbus nemen, maar David en ik willen dat bos nu wel eens zien. Het schijnt in bloei te staan enkele weken per jaar. Dus op weg dan maar.

Onderweg komen we nog een soort van thema park tegen en omdat we toch op de volgende bus mmoeten wachten lopen we er een rondje door. Ik waan me ineens weer even nin europa maar ook andere werelddelen komen aan de orde. Ik zal niet alle foto’s plaatsen maar degene die me erg aanspreken.

Na het  park bezocht te hebben vervolgen wij onze weg naar de busterminal waar wij de nachtbus nemen. De volgende dag komen we aan in een dorpje maar er is nog geen kip te bekennen op straat of toch wel. Nou ja in ieder geval kom ik deze tegen. (even om aan te geven dat het wel heel vroeg is)

Uiteindelijk na wat gegeten te hebben kunnen we een gids regelen die ons naar het park wil brengen en ons daar wil rondrijden. Doordat het de afgelopen maanden nog al droog is geweest is de kans klein dat we de bomen die in bloei staan tegenkomen zoals dat er uit zou moeten zien. Op de andere  foto zie je hoe de waterstand is en hoe die had moeten zijn. Goed kijken naar de over rechts op de foto.

We geven de moed gelukkig nog niet op en laten ons nog wat verder rondrijden want toch ergens moeten we de bomen kunnen zien die zo mooi in bloei schijnen te staan. Ons geduld moet dus nog even op de proef worden gesteld. Want wat we wel zien is bomen en nog eens bomen. Ik zou kunnen zeggen dat ik door de bomen het bos niet meer zie dat is dan weer gelijk een leuke woordspeling.
Moet ik wel zeggen dat de bomen die ik zie ook wel de moeite waard zijn want ik heb ze niet in Nederland gezien.

En ondertussen rijd onze gids met een redelijke snelheid over de stoffige weg die ons langs bomen en nog eens bomen leidt. Maar nog steeds geen glimp van de andere bomen. Maar dan ineens schreeuwt David het uit dat de gids moet stoppen en is dan eindelijk ons geduld beloond? Of is het toch voor iets anders,  een pitstop zou ook heel goed kunnen.  Maar nee het is dan eindelijk zover we mogen het bijzondere natuurverschijnsel met eigen ogen aanschouwen. Bill heeft zijn camera al in de hand en staat al driftig plaatjes te schieten.

We rijden weer verder want we willen het bos niet alleen van een afstand bekijken we willen er ook door heen kunnen lopen of in ieder geval dichterbij hebben gestaan. De gids zorgt ervoor dat we op onze wenken bediend worden en zo kunnen we “het bos” eindelijk ook echt zien en aanraken. Nou ja bij wijze van spreken. Het geeft in ieder geval een heel mooi tavereel. Het doet me denken aan de herfst in Nederland.

Ook jut vermaakt zich maar hierna is het toch echt tijd om het park te verlaten want we hebben nog een lange terugweg te gaan. Het was zeker de moeite waard en ik  had het niet willen missen.

En zo heb ik weer een mooi avontuur beleefd. Ondertussen heb ik mijn chocomelk op en de stroopwafel is ook achter de kiezen. Hij smaakte niet verkeerd maar haalt het niet bij de echte nederlandse stroopwafels.